- mentio
- 1.
mentĭo, ōnis, f. [from root man-, men-; v. memini], a calling to mind, a cursory speaking of, a making mention, mentioning, naming, mention:2.
civitatis,
Cic. Verr. 2, 5, 64, § 166:casu in eorum mentionem incidi,
accidentally happened to mention them, id. Div. in Caecil. 15, 50:tui,
mention of you, id. Att. 5, 9, 3:Graecorum,
Juv. 3, 114.—With a foll. ut:mentionem fecit, ut reperirem, etc.,
Plaut. Cist. 1, 2, 15:mentione illatā a tribunis, ut liceret,
Liv. 4, 1, 2; 4, 8, 4:mentionem facere alicujus rei,
to make mention of a thing, mention it, Cic. Rosc. Am. 2, 5:mentionem de aliquā re,
id. Agr. 3, 2, 4:de quo feci supra mentionem,
id. Leg. 3, 6, 14:mentionem movere alicujus rei,
Liv. 28, 11:mentionem habere accusatorum,
to make mention of, to mention, id. 38, 56:mentionem rei incohare,
id. 29, 23:mentionem condicionum jacere,
Vell. 2, 65, 1: mentionem facere, with acc. and inf., to mention:noli facere mentionem, te has emisse,
Plaut. Most. 3, 2, 126:in senatu consules faciunt mentionem, placere statui, si, etc.,
Cic. Verr. 2, 2, 39, § 95:mentio in senatu facta,
id. Att. 1, 13, 3; Liv. 6, 6, 2:qua de re tecum mentionem feceram,
Plaut. Pers. 1, 3, 29:fac mentionem cum avonculo,
id. Aul. 4, 7, 4:ubi mentionem ego fecero de puellā, mihi ut despondeat,
to propose for a girl, Plaut. Aul. 2, 2, 27.—In plur.:secessionis mentiones ad vulgus militum sermonibus occultis serere,
suggestions, hints, Liv. 3, 43, 2.mentĭo, ire, 4, v. n. (archaic collat. form of mentior, Prisc. 8, 6, 29, p. 799 P.):te mentire spirito sancto, v. l. for mentiri,
Vulg. Act. 5, 3; for mentitus, pass. part., v. mentior fin., and cf. Neue, Formenl. 2, p. 297 sq.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.